Bu ay hiç kendini dinledin mi mesela?

En büyük kahve bardağımı aldım, parmaklarım klavyede ve evet, buradayım.

Her ara verip buraya döndüğümde, yine kendimi blogger da boş sayfaya biraz konuşalım yazısı yazarken bulduğumda aslında kendimle konuştuğumu fark ettim. 
Geçirdiğim onca zaman boyunca kendimi yoğunluğun, karmaşanın içinde kaybettiğimi hatta kaybettiğimi fark etmeye bile zamanımın olmadığını da. 
Beni heyecanlandıran şeyler kadar, üzüldüğüm onca şey var. 
Koşarak kaçmak istediğim ama baş ucumda onlarla uyuduğum şeyler gibi. 
Sonra bir günlük boşluğum oluyor ve onca hafta sonra ilk defa, yapacağım işler bitmez tükenmez omzumdaki yüklerden ibaretmiş gibi gelmemeye başlıyor. 
Doğru düzgün etrafta olmayalı 5 hafta geçmiş ki ben o yazıyı/yazıları bile zar zor yazmışım. 
O ay kendime hiç sormamışım, Nasılsın, diye.
Hiç durmamışım aslında.
Sonra sebep olarak şey demişim, zamanım olmadı ki.

Mutfakta tonlarca şey düşündüm kendime kahve yaparken.
Sabah izlediğim bir videoyu da düşündüm. Kalk dedim artık kalk yerinden.
Sonra, sonra kendime aylık hedefler belirledim. 
On tane yazarsam hepsini unutacağımı bildiğimden şimdilik yalnızca üç tane.

• Önce değerlendir sonra değer ver. 

Kim olduğunu asla unutma. Mesela buraya kadar nasıl idare ettiğini, bunlardan önce neler olup bittiğini, tecrübelerinin sana neler söylediğini falan. Buz dağının görünen yüzüyle yetinen insanlar için kendinden ödün verme. Hatta ne yap biliyor musun; insanları önce değerlendir sonra değer ver. 

• Ya dikkat et ya da telafi et.

Çoğu zaman ne söylediğinin farkında olmayan küçük kızdan başka bir şey değilsin, bunu biliyoruz. Tepkilerini kontrol altında tutamadığının, dilinin ayarının olmadığını da. Ama bir şey var, ne söylemiş olursan ol artık onu geri alamazsın. E ipin ucunu başından kaçırdıysan artık yapabileceğin bir şey var ve kendine acı çektirirken geçen zamanın, söylediklerini/yaptıklarını düşünürken kaçan uykularının telafisi yoksa niye boşuna zaman harcıyorsun ki? Hatalarını telafi etmek için harca o zamanı.

• Artık bahane uydurma, biraz akışına bırak.

Kaçan zamanın telafisi var mıydı? Yoktu. 
Kulüp işleri, staj, yurt dışı, arkadaşlar vs. hiçbiri senden önemli değil. Yapılacak işler için bahane uydurduğun yetmedi, var olan tüm zamanını da bahane uydurmaya harcadın. Kendine yalan söylemek için bile bahane buldun, endişelenmek için kendine sunduğun bahanelerin zaten haddi hesabı yok ama artık yeter. Yeni bir şey deneyelim ve sen bu ay artık bahane uydurma, kendine kötü senaryolar yazma, onları oynama da. 
Sadece biraz akışına bırak. Birazcık.

Hadi konuşmaya devam edelim.

Buraya yazmayı özlemişim ben.

Sonra, Pazar sabahları hep kötü uyanıyorum mesela. Ertesi günün pazartesi olduğunu bildiğimden falan değil, ki oldum olası pazartesileri sever, cumalardan nefret ederim. 
Buradan da anlayabileceğiniz gibi ben sadece sonları sevmiyorum. 
Sanırım biraz da bu yüzden biraz oturup, durup kendimi dinlemeye de tahammülüm yok. 
Düşündükçe boğuluyormuşum gibi geliyor çünkü her seferinde, kendimden kaçmaya çalışıyorum ama hep unuttuğum bir şey var.
Hayatımda insanlar olsa da olmasa da hepsinden önce kendime sahibim. 
Yalnız olduğumdan değil, çok insanla bir aradayım ama önce kendi yanımda kendim var. 
Bir şeyin hayalini kuruyorsam beni destekleyen ilk ben olmalıyım. 
Dürüstçe. 
Kendine yalan söyleyerek ayakta kalmaya çalışır vaziyette değil.
Ve her zaman sertçe de değil. 
İnsan ilk kendine dürüst davranmalı. Sonra nazik olmalı ki hatalarının altından kalkabilsin kendi kendine. 

Bir dönem şöyle motivasyon notlarına takmıştım, yazıyı onlardan biriyle bitirmek istiyorum yine. 
Görüşmek üzere,
-d