Biraz Konuşalım; Run Forrest

What do you do with a mistake: recognize it, admit it, learn from it, forget it.

Siz kaçını yapabiliyorsunuz bunlardan?

Ben çoğu zaman hiçbirini yapmayıp kaçıyorum.

Yüzleşmekten, kabul etmekten, ileriye ya da geriye doğru yürümekten kısaca adım atmaktan.

İnsanlardan.

Aklınıza gelebilecek her şeyden.

Sadece depresyondan ve hep sonunda yıkılmaktan kaçamıyorum. Kaçsam da sonunda mutlaka yakalanan ben oluyorum. 

Bazen huzurlu oluyorum bazen de gergin ama eninde sonunda depresyona düşüyorum işte.

Sonuçlar arkama baksam da ya da son hızımla koşmaya devam etsem de hep aynı. 

Tıpkı insanlar gibi. 

Ben hep aynı döngüdeyim, asla kıramıyorum. Kaçtığımı düşünürken aslında hep aynı daire hizasında koşuyorum. 

Hayatıma giren insanlara hayatıma dair sonsuz hareket izni veriyorum ama kendime bu izni/alanı asla tanımıyorum. Birileri ağlarken destek veren hep biri var ve o biri benim. Ama ben kırıldığımda parçalarımı toplayacak kimse yok. Üstüne üstlük ben yalnız olmaktan da korkuyorum. 

Biri bana "Arkadaşlarımlayım." dediğinde o arkadaşlar arasında olmadığımdan korkuyorum, önemsenmemekten, unutulmaktan, yok olmaktan ama dahası var olmaktan korkuyorum. 

Çünkü tahmin edebileceğiniz gibi var olmak en azından var olmaya çalışmak, yorucu. 

Sıkıcı. 

Anlamı yok. 

Çünkü aslında kimse için varlığınız bir anlam ifade etmiyor.  

Mutlu olmanız, başarılı olmanız falan dünyayı etkilemiyor çünkü o dönmeye devam ediyor. 

Zaman akmaya devam ediyor. Siz zamanı durduramadınız.

Ne kendiniz için ne de başkaları için. 

Gerçi zamanı durdursanız da bir anlam ifade etmezdi çünkü siz evrende minicik bir noktadan ibaretsiniz. Öylesine önemsiz, öylesine faydasız. 

Tıpkı hayatını değiştirmeye çalıştığınız insanlar gibi. 

Buraya kadar söylediklerimin hepsini denediniz en azından düşündüyseniz burnu büyüklük ettiniz tebrikler. Hayatını değiştirmeye çalıştığınız insanlarda evrende birer noktaydı ve siz o noktaları birleştirebileceğinizi düşünürken zaman aktı aktı ve ölüverdiniz. 

Sonra biri doğdu ve az çok o da sizinle aynı şeyleri yapmaya çalıştı hayatında diyelim ama insanlar değişmişti ve o da sizin gibi en başından başlamıştı. Yani döngü dolana dolana yine yerini buldu ve ta da! Kazanan hep zaman oldu, döngünüz oldu. Siz sadece size ayrılan süreyi harcadınız. 

Bu yazının bir amacı yok ama umarım hayatınızın vardır. Bize ayrılan sürenin sonuna geldik. 

Haftaya görüşmek üzere,

-d